Ervaringsverhaal: Het is niet altijd een roze wolk.

In het laatste trimester van mijn zwangerschap dacht ik veel na over hoe het leven met jonge baby zou zijn. Ik wist heus wel dat sommige dingen zwaar zouden zijn; de slapeloze nachten, weinig tijd voor mezelf, herstellen van de bevalling, en de grote verandering in mijn leven verwerken. Weten is echter absoluut niet hetzelfde als de ervaring, kan ik wel zeggen.

 

Alles liep anders

Het moederschap is intens. Het brengt hevige emoties met zich mee. Bevallen is lang niet altijd de mooiste ervaring van je leven, en ook de kraamperiode hoeft niet altijd die roze wolk te zijn. Nu ik daar meer over praat, blijkt dat andere moeders daar soms heel goed over mee kunnen praten. Het is geen zonde om die eerste periode gewoon heel erg zwaar te vinden. Voor mij was het puur overleven, en pas na 4 maanden kon ik eindelijk weer wat ademhalen. Toen pas waren we als gezin in een fijne routine beland en kreeg het geluksgevoel meer ruimte.
Er waren zoveel dingen anders gelopen dan hoe ik me ingebeeld had. Toen we startten aan onze kinderwens, hadden we het altijd over twee kindjes. Nooit had ik me voorgesteld dat wij vruchtbaarheidsproblemen zouden hebben. En bevallen? Dat zou wel eng zijn, maar de vraag of ik het aan zou kunnen vond ik nogal irrelevant. ‘Het’ komt er hoe dan ook wel uit, en in deze tijd ben je altijd wel in goede medische handen, indien nodig. En dan de kraamperiode… ik stelde mezelf voor met een lief, klein baby’tje in mijn armen dat uren sliep; lekker knuffelen, borstvoeden en troosten. Dat dat eigenlijk heel zwaar bleek te zijn, en dat er van slapen weinig sprake was, viel me rauw op mijn dak. Je zou kunnen zeggen dat ik de boel behoorlijk geïdealiseerd had.

Eindelijk zwanger
Daar had ik dan ook lang de tijd voor gehad. Het heeft wat voeten in aarde gehad om zwanger te raken. Drie en een half jaar hebben we erover gedaan. Toen ik eindelijk zwanger was, heeft het me wat moeite gekost om de angst voor ongewenst kinderloos zijn los te laten, maar naar mate mijn buik groeide en ik ons meisje steeds sterker voelde, groeide ook mijn vertrouwen. De zwangerschap verliep verder best soepel. Ik voelde me op en top vrouw, trots op mijn lijf en verliefd op mijn baby. Samen met mijn man en baby zat ik in een heerlijke bubbel waarin ik veel liefde en geluk voelde.

De bevalling
Toen ik aan mijn laatste maand begon liep ik een zwangerschapsvergiftiging op. Ik voelde me er niet heel ziek van. Door de goede controle, en omdat mijn lijf zelf al besloot dat de baby eruit moest, was er nooit veel gevaar. Het had echter wel veel invloed op hoe ik de bevalling ervoer. Omdat ik als medisch opgevangen werd, en er andere prioriteiten waren, was er heel weinig begeleiding bij het opvangen van de weeën. Ik raakte in paniek en kreeg, naast allerlei infusen en medicatie, ook pijnbestrijding en weeën-opwekkers. Aan het eind moest ik drie uur persen. Omdat ik uit paniek op een gegeven moment al mijn kracht gebruikt heb om haar er zo snel mogelijk uit te krijgen, liep ik een totaalruptuur op. Bevallen was zeer zeker niet de mooiste dag van mijn leven!

Kraamtranen
Maar goed, dan begint dus die bijzondere kraamperiode waar je zo over gedroomd had. Ik was in de wolken en kon niet stoppen met staren naar onze dochter. Door de medicatie voelde ik me redelijk goed. De ruptuur was pijnlijk. Tja, wat verwacht je dan? Ik had nachtmerrieachtige flitsen over de bevalling, maar het was ook heftig. Verder was het heel mooi. Na een aantal dagen in het ziekenhuis, in verband met de vroeggeboorte en de zwangerschapsvergiftiging, mochten we al naar huis.

Daar werden we opgevangen door een hele lieve kraamhulp, die mij steeds maande om te gaan slapen als onze dochter sliep. Dit lukte me niet. Ik bleef de nare flitsen en nachtmerries houden en kon me heel moeilijk ontspannen. Daarnaast liep thuis niet alles zo soepel meer. Onze dochter bleek te klein om de borstvoeding op gang te krijgen en viel meer dan 10% af. We werden op een streng regime van voeden, kolven en vinger voeden gezet. Er was niet meer dan een uurtje rust voor de cyclus weer opnieuw begon. Het voeden deed al snel veel pijn. Daarnaast voelde ik me heel slap en kon ik niet goed nadenken; dit kan gebeuren na een zwangerschapsvergiftiging, weet ik nu. Door de pijn van de totaalruptuur kon ik niet veel met mijn baby doen. Vier dagen na de bevalling kwamen voor het eerst de tranen.

Ik dacht dat ik het alleen moest doen
Ik kreeg het hele nare gevoel van dat ik van mijn baby beroofd was. Ik huilde de hele dag, en zij huilde net zo hard mee. Ik kon de werkelijkheid zo moeilijk rijmen met de baby in mijn buik, en het ideaalbeeld dat ik over haar en de kraamperiode had. Toch was ik nog niet uit het veld geslagen. Ik had gelezen over kraamtranen, en hoopte dat als ons meisje beter ging drinken, en de kraamweek voorbij zou zijn, alles beter zou gaan. Dit bleek niet het geval.

Toen de kraamhulp vertrok voelde ik direct paniek om er als gezin alleen voor te staan. Ik kon nog steeds maar weinig en voelde me ontzettend gestrest. Mijn moeder is nog een week geweest om te helpen, maar daarna was ik streng voor mezelf. We kunnen niet eeuwig hulp blijven vragen, en moeten het zelf leren doen. Mijn man moest weer naar zijn werk. Mijn moeder vertrok naar huis. En ik beet door de pijn heen, keek door mijn tranen heen, en wiegde mijn huilende baby eindeloos tot ze eindelijk sliep. Ik vocht me door nachten met nachtmerries heen, en negeerde de ongelofelijke pijn van borstvoeden. Ik maakte me zoveel zorgen over het huilen van onze dochter dat ik niemand met haar vertrouwde. Ik kreeg zelfs hele vreemde gedachten over dat we de zwangerschap afgedwongen hadden, en dat ze helemaal niet geboren had willen worden. Om haar gelukkig te maken, stond ik volledig in dienst van haar. Ik was zelf niet belangrijk meer. Er ontstond een situatie waarin alleen ik haar stil kreeg, en waarin ik nog geen stap bij haar vandaan kon zetten of het huilen begon weer. Zelfs als mijn man haar vasthield. Ik kon geen huilen meer aanhoren, en hield me dus non stop met haar bezig. Ik nam te weinig rust, iets dat ik op dat moment steeds harder nodig had. Ook ontnam ik mijn man de kans om met haar te hechten.

Hulp vragen
Bij diverse instellingen klopte ik aan. Niet voor hulp voor mezelf, maar om te weten te komen wat er toch mis was met ons meisje. Iedereen zei me dat ik het goed deed en dat ik een goede moeder was. Het voelde alsof er niet werd geluisterd. Wat heb je aan die opmerking? Ik wilde dat iemand even naar mijn baby keek. Toen een medewerkster van het consultatiebureau me vroeg of ik het moeilijk vond om mijn baby los te laten, schrok ik van de vraag en barstte ik meteen in huilen uit. Ze zei, ‘ja zie je wel, dat dacht ik al’. Ze herkende direct dat ik en mijn baby elkaar aan het versterken waren in het huilen en afhankelijk zijn. Zij kon niet zonder mij, omdat ik niet zonder haar durfde te zijn, en zij huilde omdat ik huilde. Door haar ben ik doorverwezen naar Baby Extra.

Kijken naar mijn kindje
Bij de eerste afspraak heeft Marion mijn hele verhaal aangehoord, en een filmpje van de interactie tussen mij en onze dochter gemaakt. In die periode sprak ik ook nog met de medewerkster van het consultatiebureau en met een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis. Door deze gesprekken realiseerde ik me eigenlijk pas voor het eerst dat er nogal wat gebeurd is, en dat alles bij elkaar nogal veel is om te verwerken. Ook leerde ik dat ik lang niet de enige was waarbij het moederschap nogal overweldigend was. Ik voelde me heel fijn door de feedback op de filmpjes, die Marion gemaakt had. Ze liet me zien hoe goed ik eigenlijk zelf al luisterde naar ons meisje, en hoe goed zij daarop reageerde. Ik hoefde alleen maar dat te doen, en dan had ons dochtertje alles wat ze nodig had.

Weer genieten
Daarna heb ik besloten alle regels, boekjes en instanties even te laten rusten, en gewoon eens te kijken naar wat hielp tegen het huilen. Om eens goed naar mijn baby te kijken. Ik bewoog met haar mee, en het aanhoudende huilen stopte. Ik ging me daardoor veel sterker en gezonder voelen in mijn rol als moeder. Ik luisterde naar ons meisje en gaf haar eindelijk wat ze nodig had. Ik had mijn baby terug. Nu ze een vrolijke, makkelijke baby van 6 maanden is genieten we als gezin enorm! Baby Extra heeft ons zeker geholpen om de hechte band weer terug te vinden.