‘Ik moest vechten om te ‘mogen’ genieten van mijn dochter’

Wat had ik genoten van mijn zwangerschap. Ondanks de harde buiken waar ik al vroeg in de zwangerschap last van had, vond ik het een feestje om zwanger te zijn. Het getrappel in mijn buik vond ik heerlijk en toen ik de 40 weken gepasseerd was, wilde ik niet dat er een einde aan kwam. Bij 40 weken en 5 dagen is onze dochter Evi geboren. 
 
Ik genoot volop van mijn kraamweek, alleen kon ik tussen de middag nooit de rust nemen om te slapen. Ik was te gejaagd, had hartkloppingen en was heel onrustig van binnen. Ik dacht dat het aan de adrenaline lag van de bevalling, want verder ging het heel goed en genoten we als kersverse ouders van onze dochter. Ik zag er als een berg tegenop dat de kraamverzorgster wegging en toen mijn man na drie weken weer ging werken werd mijn onrust en mijn onzekerheid alleen maar erger.
 
Overbezorgd en angstig
Ik kreeg het benauwd van het idee dat ik er alleen voor zou staan met de volledige verantwoording voor onze dochter. Ik kreeg last van paniekaanvallen en huilbuien, zowel overdag als ’s nachts. Hoe kon dit toch? Ik was intens gelukkig en genoot van het moeder zijn. Maar ik werd steeds somberder, had steeds meer last van stemmingswisselingen. Ik huilde zodra Evi huilde en was overbezorgd. Evi mocht nog geen kick geven of ik hing al boven haar wieg. Bovendien had ik last van angsten. Ik durfde niet alleen te zijn met Evi. Het idee om volledig de verantwoording te dragen, durfde ik niet aan. Deze gevoelens werden dag en nacht heftiger en ik had het idee dat ik depressief aan het worden was. Ondanks dat ik vanaf de geboorte zielsveel van mijn dochter hield, zaten de hormonen mij vreselijk in de weg. Ik was mijzelf volledig kwijtgeraakt. Ik stond 24/7 ‘aan’.
 
Diagnose postpartum depressie
Een maand na de geboorte van Evi, moesten we naar het consultatiebureau toe en daar werd de vraag gesteld hoe het met mij ging. Ik brak, kon alleen maar huilen. Ik werd gehoord door een arts die zelf de nare ervaring van een PPD ([post partum depressie) heeft gehad. Toen ging het balletje langzaam rollen; er kwam een verpleegkundige thuis en zij benaderde instanties zoals Baby Extra en het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG). Het enige wat ik deed was huilen. Ik was ‘op’ en de huisarts kwam thuis omdat ik het niet kon opbrengen om naar de praktijk te gaan. De huisarts zei me ‘Ik vind het heel erg om te zeggen, je hebt een post partum depressie en je krijgt per direct antidepressiva. Ergens een opluchting dat de uitspraak gedaan was, zodat er met spoed professionele hulp kwam. Aan de andere kant heb ik nog dagen gewacht, omdat ik niet achter de antidepressiva stond. Ik vond het spannend om eraan te beginnen, maar het was écht nodig.
 
Volhouden
De externe zorg kwam op gang en de professionals zeiden dat het enige positieve aan de PPD was, dat het over zou gaan. Als perfectionist wilde ik een richtlijn, wanneer het over zou gaan, hoe lang deze nachtmerrie zou duren. Daar kon helaas niemand een antwoord op geven. Ik moest de tunnel bewandelen en aan het eind zou er licht branden. Eerlijk gezegd geloofde ik niet dat dit over zou gaan, maar ik had toch ergens in mijn achterhoofd nog een klein beetje hoop dat het ooit nog goed zou komen. Ik maakte me druk over mijn werk, misschien zouden ze me nooit meer terug willen. Alle scenario’s draaiden door mijn hoofd en overal zag ik beren op de weg. Zo optimistisch, zo enthousiast en spontaan als ik was, was helemaal verdwenen. Ik kreeg van mensen in de supermarkt of op straat vaak te horen ‘geniet ervan’, dat vond ik zo pijnlijk! Je kunt het niemand kwalijk nemen, want zij weten niet wat je doormaakt. ‘Hou vol’ zei iemand, ik denk dat het de beste benaming was in deze gehele zwarte periode.
 
Contact maken met mijn kindje
Vanuit Baby Extra kreeg ik Ilona toegewezen. Zij was mijn redder in nood en ik weet zeker dat als zij er niet was geweest, ik niet zo snel van mijn PPD af was gekomen. Ilona kwam op intake waar mijn moeder ook bij zat en merkte al direct op dat mijn onzekerheid zo groot was, dat ik voor alles bevestiging vroeg aan mijn moeder. Ilona koppelde de vraag direct aan mij terug. ‘Vind jij dat het nodig is?’, ‘Kijk eens naar jouw kindje en lees haar eens af’. Het aflezen was geheel nieuw voor mij, ik moest kijken naar wat mijn dochter nodig had. Ik deed alles op de automatische piloot. Daarin ben ik ook begeleid, helpende gedachten waren het allerbelangrijkste bij de omgang met mijn dochter. Ik durfde haar als voorbeeld geen shirtjes aan te doen met lange mouwen. Het lukte me op dat moment niet. Met de helpende gedachten als ‘ik ga je nu een shirtje aan doen met lange mouwen, mama gaat dit doen en lukt het niet dan gaat het de volgende keer weer beter’. Dit was voor mij een mind-set en mijn dochter wist wat er ging gebeuren. Ik moest contact maken met mijn kindje, wat ik in het begin van de kraamweek super goed deed.
 
Toekomstplannen
Ilona maakte video-interactie beelden. Ik zag hierop hoe Evi op mij reageerde, met de uitleg die Ilona gaf. Ik zag ook hoe ik het als moeder deed. Ze leerde mij ook dat goed, goed genoeg is. 80% is ook prima en de perfecte moeder bestaat niet. Voor de geboorte was ik echt een perfectionist, zowel op mijn werk als in privé. Ik ben ontzettend fijn begeleid. Zo hadden wij voor de geboorte van Evi de wens om een gezin te stichten met twee kinderen. Door de PPD was deze wens totaal verdwenen. Ilona heeft mij zo begeleid dat de PPD niet in de weg mag staan van een tweede kindje. Sterker nog, mochten we gaan voor een tweede kindje, dan ligt er al een plan klaar. Dit gaf mij heel veel rust. De kans dat het een tweede keer misgaat is er altijd, maar met een plan achter de hand durven we die stap wel aan.
 
Weer kunnen genieten
Na 8 maanden ben ik in goed overleg met de huisarts mogen stoppen met de antidepressiva. Wat was ik blij en trots dat ik van de medicijnen af was. Ik werd een heel ander mens en begon de ware ik weer terug te vinden. Ik ervaar weer echte emoties die al die tijd onderdrukt zijn geweest. Maar zonder antidepressiva ging gewoon niet. Ze hebben mij geholpen om door mijn PPD heen te komen en mij te begeleiden naar nieuw geluk. En wat fijn dat ik het nu mag voelen en ervaren, ik kan het niet vaak genoeg benoemen. Want ik geniet zó van onze dochter en van ons gezin.
 
Er sterker uitgekomen
Inmiddels ben ik mijn werk weer langzaam aan het opbouwen. Die eerste dagen waren pittig, dan sliep ik veel erna en moest ik wennen aan de uren die erbij kwamen. Maar toen ik er eenmaal weer in zat, ging het heel goed. Ik vind het fijn om weer aan het werk te zijn, om weer mee te tellen in de maatschappij en andere praat te hebben met collega’s. Het is niet niks wat je hebt moeten doorstaan, maar ik heb wel het idee – en het klinkt als een cliché – maar ik ben hier echt sterker uitgekomen. Af en toe word ik nog overvallen door verdriet, als mijn vriendinnen het over hun kindjes hebben met hun opvoeding. Dan denk ik aan de maanden waarin ik het genieten heb moeten missen en plaats heb moeten maken voor vechten en overleven. Begrijpen doen anderen, maar snappen doe je pas als je het echt zelf hebt meegemaakt. Het licht is daar aan het eind van de tunnel, wat ze me beloofd hebben is werkelijkheid geworden…
 
Om privacy redenen is Evi niet de echte naam van deze baby