Ervaringsverhaal: Last van het verleden.

Ik kreeg een kindje. En ooohhh wat prachtig en wat mooi. Ik had dat never nooit niet gedacht. Ik... een baby. Wouw!  Ik hield zoveel van haar. Misschien wel te veel. Omdat de zwangerschap best wel pittig was, stonden er allerlei hulpverleners paraat. Maar ik wilde er niks van weten. Dit was het mooiste en meest bijzondere wat me ooit gebeurd was. Ik had geen hulp nodig met houden van haar. Na 3 maanden sloeg de twijfel toe.

 

Onzekerheid

Deed ik het wel goed? Was ik wel goed? Bood ik haar wel genoeg liefde maar ook grenzen?  Oh mijn God. Zou ik haar verkloten? Het ultieme falen. Liefde is niet genoeg. Dadelijk werd ze ongelukkig omdat ik zo mislukt ben. Zo kwam ‘Stevig ouderschap’ (Extra begeleiding door een jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau) bij ons. Mijn rots in de branding. 

 

Onverwacht weer zwanger

En toen. Pats boem. Ik was misselijk. Oh nee, nog een baby. Weer ziek en weer een parasietje in mijn buik. En deze verpestte ook nog dat ik met mijn dochtertje naar de speeltuin kon. Of haar naar bed kon brengen. Nee, de nieuwe baby en ik waren geen vrienden. Hij werd geboren en mijn god wat vond ik hem lelijk. Maar ja. Tegen wie zeg je dat. Hij leek zoveel op mijn vriend (overigens wel een knapperd). Hij had aliën tenen. En hij nam alle tijd in die ik had. Terwijl ik voor mijn dochter wilde zorgen. Ik was weer beter dus ik kon weer met haar naar de speeltuin. (Blijkbaar mag dat dus niet de dag naar de bevalling.)  Maar deze baby maakte dat onmogelijk. Die had altijd iets nodig.

 

Geen gevoel bij mijn kindje

Ondertussen sloeg bij mij mijn verleden me in het gezicht. Ik had het gevoel dat ik aan alle kanten tekort schoot. Die baby hoorde niet bij mij. En het kind wat wel bij mij hoorde, daar had ik geen tijd voor. Zelf had ik een liefdeloze jeugd gehad. En mijn grote angst is/was mijn kindjes ook liefdeloos op te voeden. En daar was mijn zoon. Mijn ongeliefde zoon. Die door Corona ook geen liefde van anderen kon krijgen. Hoe kon ik dit nog 18 jaar faken. Ik heb zeker 3 maanden het gevoel gehad dat ik op iemand anders zijn baby paste. Ik wilde het zo goed mogelijk doen. Ik ben altijd een goede oppas geweest. Maar van binnen was er niks. Iedereen zei: ’Je doet het zo goed.’ Ik kon alleen maar zien dat ik de cirkel van de geschiedenis zich herhaalde. Zelfs de kraamhulp (50+) huilde en zei dat zij had gewild dat ze een moeder had gehad als ik. Mijn enige gedachte bleef dat ik het leven van mijn kindjes verpestte omdat ik hun moeder was. 

Het filmpje liet iets anders zien
Baby Extra kwam. Eerst een gesprek met mijn vriend en Marion. Ze had leuke schoenen aan en ik vond haar meteen aardig. Maarrrrr. Zij kwam mij vast filmen om vast te leggen hoe ik het zou verkloten. En ze filmde ons en we keken het filmpje terug. En zij zag hele andere dingen dan ik. HELE andere dingen. Ik zag dat ik ongeduldig was. Zij zag in dezelfde milliseconde dat ik de baby aaide en hem rustig kreeg. Ik zag dat ik alleen maar met mijn dochter wou zijn. Zij zag dat ik telkens keek of de baby wel in orde was. Gos. Wat zat ze erlangs dacht ik. Net zoals de anderen. Alleen hier werd elke milliseconde uitgemeten. En in die milliseconden zie je de non-verbale dingen anders. 

Bang dat er iets zou gebeuren
De tweede keer filmen was een drempel. Want we hadden afgesproken dat ik alleen zou zijn met de kinderen. En ik was zoooo bang dat het dan fout zou gaan. Dat ik iets stoms zou doen of dat er dan net eentje van de trap af zou vallen. Het heeft een lang telefoongesprek gekost om me ervan te overtuigen dat ze er niet op uit was om mij ‘te pakken’ op wat misging. En daar heeft ze alle tijd voor genomen en de belofte dat ze haar camera zou laten vallen als een van mijn kinderen van de trap zou vallen. Om dat kindje op te vangen. (Ondanks Corona en de 1,5 meter!)

Kijken naar mijn kindjes
Toen ik dat tweede filmpje terugzag, stond er geen ondertiteling bij. Dus ik moest zelf kijken wat ik zag. En dat is heel moeilijk. Zien wat je ziet. Zien wat je ziet zonder mijn eigen waardes. Zonder mijn eigen oordeel. Zonder mijn eigen referentiekader. Alleen zien wat ik zie. Ik zag (met de nodige hulp) dat allebei mijn kindjes veilig in de wereld staan. Ik zag dat de kindjes niet non-stop alert hoeven te zijn in mijn aanwezigheid. Ik zag dat ze gelukkig leken. En ontspannen. En ik zag dat mijn kleinste er alles aan deed om het contact niet te verliezen of te verbreken. 
Ik heb in die bijeenkomst geleerd dat ik naar hun moet kijken om te zien hoe ik het doe. En niet naar mezelf. 
Je kan dat dan wel leren. Maar dat wil niet zeggen dat je er meteen heel goed in bent. Ik ben altijd wat beter geweest met theorie dan in de praktijk. 
En zo heb ik veel geoefend, opgezocht, geoefend en opgezocht. 

Ik voel liefde
De laatste keer dat Marion bij ons thuis kwam, was heel recent. Mijn oudste werd die week 2 jaar en mijn jongste een half jaar. Ik begin liefde voor mijn jongste te voelen. En ik hoop dat ik het hem ook geef. Dat hij het voelt. Op de laatste filmbeelden kijkt hij recht de camera in. Terwijl ik hem draag. Hij is niet bang, hij is niet hyper alert. Hij is ‘gewoon’ onderzoekend. Dat is dus de veiligheid die ik hem bied. Dankzij Baby Extra kan ik zien dat hij onderzoekend kijkt. Dat hij ontspannen tegen mij aan leunt. Dat hij het prima vindt. En als hij het prima vindt. Dan is het ook prima. Dan heb ik hem geboden wat hij nodig heeft van een moeder. 

Ik zie mijn kindjes
Baby extra, samen met ‘Stevig ouderschap’ zijn zo belangrijk voor mij geweest. Ik kan wel zeggen een keerpunt. Marion van Baby Extra heeft veel kennis van kindjes en hun ontwikkeling. Ze ziet dingen die ik niet zie. (Zag)  Door naar jezelf te kijken in fragmenten van het contactfilmpje, in plaats van in de waan van de dag, maakt dat ik anders kan kijken. Ik hoor opeens wel die stem. Ik zie wel die aai, de zoekende blik, en nog vele andere non-verbale signalen van mijn kindjes. Ik heb geleerd dat ik naar de kindjes kan kijken om te zien hoe ik het aanpak. Ik kan kijken naar de kleine signalen die ze geven. Even stil staan in de momentjes van de dag. Al is het maar tijdens een poepluier verschonen. 

Weer vertrouwen
Baby Extra liet me zien wat ik dan deed. En hoe vanzelfsprekend ik dat vond. En hoe van nature dit ging. Dat ik het niet eens zelf kon zien. Maar dat is het met videobeelden. Je kan het zien. Ze kunnen het aanwijzen. Ze kunnen het vertalen naar woorden. En met de kennis die ze hebben over de kinderen en hun ontwikkeling, klinkt het nog aannemelijk ook.